Aktualności

Zaginiony chłopak

Pewnego pochmurnego wieczoru w małym miasteczku położonym na północy Stanów zjednoczonych, grupa znajomych spędzała ze sobą czas. Tom, Cassie, Jack i Rose. Była  to młodzież w wieku licealnym, znali się od urodzenia, chodzili razem do podstawówki oraz do liceum. Co piątek grali w wymyśloną przez siebie grę w domu u jednego z nich. Tego dnia byli w domu Toma, który mieszkał  najdalej od centrum miasteczka, przy dużym lesie. Tom przygotował wszystkich gorącą czekoladę i ciasteczka. Cassie rozkładała grę. Cała czwórka usiadła przy małym stoliczku i zaczęła się gra. Była  to planszówka o zagubionym chłopczyku i o mistycznych stworzeniach, które rzekomo go porwały. Tę grę wymyślili we czwórkę, gdy byli w czwartej klasie. Godziny  mijały jak minuty, a gra trwała w najlepsze.

W końcu Cassie stwierdziła, że pora wracać do domu, ona Rose i  Jack razem z tatą  Jacka wrócili do domów. Tom po jakimś czasie układania pionków wziął się za sprzątanie, była godzina przed północą,  a jego rodzice byli na wyjeździe ze znajomymi,  więc był sam w domu. Stwierdził, że nie będzie nudził sie w domu i razem ze swoim psem i przejdą  się do pobliskiego lasu. Zapiął  pieska na smyczy i założył słuchawki. Szli w głąb lasu już od dobrych 30 min. Tom stracił rachubę czasu. W pewnym momencie pies zerwał się ze smyczy i uciekł. Chłopak wystraszył się i zaczął panicznie szukać zwierzaka. Na marne. Błądził  już godzinę a po psie ani śladu. Zdecydował się, że musi już wracać do domu. Odwrócił  się i nagle poczuł ból i zimno na swojej głowie. Upadł.                                                        
   Następnego dnia, około godziny dziesiątej  Jack próbował dodzwonić się do Toma, ale ten nie odbierał telefonu. Zadzwonił też do Cassie i Rose ale one też nie wiedziały co się dzieje z ich przyjacielem. Rodzice chłopaka wrócili do domu zestresowani. Sprawa stała się bardzo poważna. Zadzwonili do wszystkich sąsiadów, znajomych, rodziny oraz na policję. Wieczorem policjanci rozpoczęli poszukiwania w lesie. Natrafili na psią smycz oraz znaleźli słuchawki chłopaka. Policjanci po około 5 godzinach poszukiwań stwierdzili, że wrócą jutro i wznowią szukanie chłopaka. Rodzice oraz trójka przyjaciół byli załamani i bardzo bali się o życie chłopaka.
Kolejnego dnia z rana Rose, Cassie i Jack spotkali się przed lasem. Próbowali przypomnieć sobie co Tom opowiadał na temat tego miejsca. Po tym lesie krążyło wiele strasznych legend, jedną z nich była legenda o mężczyźnie który żył po środku lasu w małej chatce i porywał napotkanych ludzi.Cassie stwierdziła ze musi być w tym ziarnko prawdy. Reszta zgodziła się z nią. Ruszyli w głąb lasu. Po godzinie wędrówki zobaczyli w oddali mały, drewniany bydynek otoczony drutem kolczastym. Zamarli gdy usłyszeli szczekanie psa. Jack bez wahania zadzwonił na policję. Wiedział, że to jest pies Toma.  Policjanci oznajmili, że zjawią się za 30 minut. Zdruzgotane nastolatki próbowały uwolnić psa. Niestety bez skutku. Cassie zobaczyła kogoś w oknie domu. Był to dobrze zbudowany, dorosły, łysy facet z zaklejonym jednym okiem. Była przekonana, ze jest o mężczyzna z legendy.Nagle z domu rozległ się hałas. Porywacz zaczął agresywnie poruszać się po domu. Młodzież szybko odeszła od płotu i schowała się za największym drzewem, jakie było w pobliżu. Jack zachował zimną krew, chociaż sam był bardzo zestresowany. Mimo to uspokajał dziewczyny. Po paru minutach policja zjawiła się na miejscu. Przyjaciele odetchnęli z ulgą. Minęło może pięć minut, a ich przyjaciel przyszedł cały i zdrowy. Okazało się, że porywacz to tajny agent nielegalnej firmy, który porywał ludzi, aby robić na nich niebezpieczne badania i eksperymenty. Gdyby nie pomysł Cassie, Tom by nie był już tu z nimi. Ale udało się i zdążyli na czas.

Po paru dniach Tom był już szczęśliwy ze swoją rodzina. Rodzice byli bardzo wdzięczni wszystkim osobom, które przyczyniły się do odnalezienia ich syna. W ramach podziękowań wyprawili oni huczny obiad dla policjantów, trójki przyjaciół Toma, sąsiadów i rodziny. Nadal czuli, że to nie jest wystraczającą odwdzięczenia się ale więcej nie potrafili już zrobić. Wszyscy bardzo cieszyli się że chłopak jest z nimi.

W mroku

W miejscu, w którym się obudził, było zimno, a ziemia była twarda i zbita - nie dało się na niej wyczuć żadnej roślinności, nie licząc może kilku cieniutkich źdźbeł trawy. Pomimo tej nieprzyjemnej aury, Karol nie otworzył oczu, nie ruszył się chociaż o centymetr. Był już zmęczony całym dniem sesji i nie miał ochoty kręcić się bez celu w równoległym wymiarze, nie mówiąc o próbach ratowania go od pozornie ogromnych niebezpieczeństw, które w rzeczywistości były sprawami zawsze błahymi. Bycie nieodpłatnym dozorcą wszechświatów, też ci niewdzięczna robota. Udawał więc, że wciąż przechodzi, mając nadzieję, że Salomon nie zorientuje się, że teraz próbuje uciąć sobie drzemkę w godzinach pracy. Dlatego też leżał tak przez chwilę, rzeczywiście próbując się rozluźnić, jednak otaczająca go cisz budziła w nim niepokój: do tego momentu Salomon pewnie już obejrzałby go z każdej strony i zagadał na śmierć. Czyżby mały strażnik nie przyszedł? Może jakaś anomalia przestrzenna wysłała go w miejsce, z którego nie ma powrotu? Nie zaszkodziło sprawdzić, racja? Uchylił powiekę i natychmiast zobaczył leżącą przy samej ziemi futrzastą postać w szmaragdowej pelerynie, która na widok tego, że się budzi, wyszczerzyła pyszczek. 

- Karol! A coś czułem, że kręcisz! - zawołał uradowany, podbiegł do niego i wskoczył mu na pierś. Karol stęknął.

- Czyli nici z przerwy - przekręcił się na bok, zrzucając szopa na ziemię. 

- Wstawaj! Mamy zadanie do wykonania! - zwierzę położyło głowę na jego ramieniu. 

- Jakie niby? - Karol szybko przestał się droczyć i zaczął wstawać. 

- W sumie, to nie wiem - zamyślił się na chwilę. - Ale jakoś rozwiążemy tę zagadkę! - dodał, podekscytowany.

- Cóż, Szerloku, to może powiesz mi chociaż, gdy mamy iść? - wziął szopa na rękę, a ten natychmiast wskoczył na jego ramię. 

- Tam! - Salomon pokazał na wąską, bladą ścieżkę prowadzącą na zachód. Karol ruszył. 

Wszechświat, w którym się pojawili, był jakby wyssany z koloru: wszystko było szare, jakby poblakłe. Szaro-niebieskawe kępki trawy przypominały odcieniem niebo, a ziemia poza ścieżką była całkiem biała. Na horyzoncie, poza cienką nitką drogi, nie było nic. Żadnych pagórków, wzniesień, drzew, kwiatów, rzek -kompletna pustka. Wymiar był całkiem wymarły. A mimo to, coś ich tutaj zesłało - ten fakt pobudzał ciekawość Karola.

- Słuchaj, ja wiem, że nie masz w ogóle poczucia stylu, ale naprawdę, chyba nawet ty widzisz, że kolor tej bluzy kompletnie do ciebie nie pasuje - zauważył nagle Szop, tonem bardziej krytycznym, niż wymagała tego sytuacja. 

- To nie moja bluza, może dlatego - odparł bez dłuższego przemyślenia swoich słów Karol, wciąż rozglądając się po bladej przestrzeni.

- Nie twoja? To czyja? - Salomon wychylił się lekko, żeby spojrzeć na chłopaka.

- Nieważne. - Nieświadomie zalał się rumieńcem i dopiero teraz zdał sobie sprawę że swoich wcześniejszych słów. 

- Bardzo ważne! Tego, no, wiesz, twojego, racja? - teraz zwierzę okazało niezwykłe zainteresowanie. 

- To bez znaczenia, zajmij się może czymś pożytecznym. - Karol uciekał wzrokiem na wszystkie strony, tak, by tylko nie spojrzeć Salomonowi w oczy. 

- No weź, powiedz, powiedz, powiedz! Wiesz, jak ciężko zapamiętywać takie rzeczy komuś, kto ma tyle na głowie!

- Ciesz się swoją błogą nieświadomością - mruknął pod nosem w odpowiedzi. 

- Jesteś okropny! Jako twój przełożony, nakazuję ci - przerwał gwałtownie. - Patrz Karol, kijek! - Intonacja jego głosu zmieniła się całkowicie. 

- Co? Gdzie? - Chłopak, teraz również lekko podekscytowany, aż poprawił okulary, próbując wyostrzyć wzrok. 

- Tam! - Szop wyciągnął przed siebie łapkę, pokazując na północny wschód. - Długi, metalowy kij! Bierz go!

- Nie, dalej nie widzę - tym razem poprawił włosy tak, żeby grzywka nie wchodziła mu do oczu.

- Ugh, tak to z tobą jest! Chodź czterooki, pokażę ci! - zeskoczył z jego ramienia i pobiegł przed siebie. 

- Gorzej niż z małym dzieckiem - pomyślał chłopak, gdy powoli zbliżał się do oddalonego już zwierzęcia. 

- Ta-da! Rura jak marzenie! - Salomon wskazał łapkami na… nic.

- Salomonie, czy ty może jadłeś coś, czego nie powinieneś? - spytał Karol, patrząc na niego lekko zmartwiony. 

- Co ty gadasz?! Nie widzisz go? Patrz, tu jest! - podszedł kawałek w lewo i złapał coś w powietrzu obiema łapkami. 

- Jak..? - chłopak kucnął i powoli zbliżył rękę w miejsce, w którym dłonie zwierzaka stykały się z nicością. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu, pod palcami poczuł zimny metal. - Nie żartowałeś, coś tu jest!

- Oczywiście, że nie żartowałem! - żachnął się Szop. - Bierz go, Karol. 

- Po co mi on? - złapał niewidzialny pręt mocniej i wstał, żeby zmierzyć jego wysokość. Po postawieniu jednym końcem na ziemi. sięgał mu do połowy przedramienia. 

- Nigdy nie wiadomo, co się spotkać w takich miejscach! W dodatku, wyglądasz bardzo porządnie z takim kijem! - powiedział ucieszony i stanął na tylnych łapkach, czekając, aż Karol go podniesie. 

- Dzięki Salomonie. - chłopak znowu kucnął i pozwolił Szopowi wdrapać się z powrotem na swoje ramię. - Wytłumacz mi tylko jedną rzecz: jakim cudem ty go widzisz, a ja nie?

- Może to tak jak z językami? Albo z tym, że ja czasami słyszę więcej? - zaczął zgadywać. - Nie jesteś z tego świata, więc nie widzisz wszystkich jego elementów. 

- Może i ma to sens. - Karol, teraz już z nowym, bojowym kijem wrócił na ścieżkę i znowu zaczął maszerować przed siebie, słuchając słowotoku Salomona. 

A krajobraz nie zmieniał się, nieważne jak daleko zaszli. Zza lekko zamglonego horyzontu wciąż wyłaniały się te same, szare równiny, porośnięte w niektórych miejscach kępkami niebieskawej trawy. Karol przez jakiś czas zerkał na zegarek, jednak w pewnym momencie zdał sobie sprawę z tego, że przestał działać; na niebie nie było zaś słońca, które mogłoby mu wskazać porę dnia. Im dłużej przebywał więc w tym dziwnym środowisku, tym bardziej skołowany i niepewny się stawał. Czuł zmęczenie i odnosił wrażenie, że droga którą idą, nie miała końca. Szczebiotanie Salomona też nie pomagało mu w skupieniu się. Może właśnie to zaspanie sprawiło, że gdy nagle wszystko zalała nieprzejrzysta czerń, wrzasnął z zaskoczenia. 

- Karol! - odkrzyknął Szop. - Uspokój się! 

- Wybacz, wybacz, po prostu… - stanął i zaczął rozglądać się w około. Mrok, gęsty jak smoła, pokrywał całe pole widzenia. - Co się stało..? 

- Nie mam pojęcia. Co za dziwaczny wszechświat. 

- Tak… dziwny. - Karol spojrzał na trzymany w ręku kijek i dostrzegł, że teraz odznaczał się na tle ciemności białymi konturami. - A to ci anomalia - zaczął znowu oglądać go ze wszystkich stron. Wciąż nie było widać z czego był zrobiony, wewnątrz kontur był bowiem kompletnie czarny, tak jak otoczenie. 

- Boisz się ciemności Karol? - spytał Salomon, wbijając wzrok w chłopaka. 

- Nie. Nie ma się czego bać - znowu ruszył, tym razem w głąb mroku. 

- Ale co, jak coś tam jest?! - krzyknął zwierzak. 

- Wtedy na pewno by cię usłyszało. - zauważył chłopak, rozglądając się za innymi, wcześniej niewidzialnymi przedmiotami. 

- Dobrze, ale wiesz o co mi chodzi - widocznie przejął się komentarzem, bo zaczął szeptać. 

- A ty, boisz się ciemności, Salomonie? 

- Kto? Ja? Nigdy, nigdy w życiu! - zaczął bronić się Szop. - Martwię się po prostu o ciebie! 

- Skoro się nie boisz, to co powiesz na to, żebyś poszedł przodem? Może znajdziesz coś, czego ja nie będę mógł zobaczyć i włączysz światło?

- Co masz na myśli? - zaciekawił się. 

- Może jakiś przełącznik do prądu? Wiesz, dziwne rzeczy się znajduje w takich miejscach. - wzruszył ramionami na tyle, na ile był w stanie. 

- Wiesz, że to nie jest taki głupi pomysł? Wrócę po ciebie jak coś znajdę! - zawołał ucieszony Salomon, zeskoczył z Karola i pobiegł przed siebie. Tupot jego łapek rozszedł się echem w pustce. 

            Chłopak po chwili został całkiem sam. Wziął powolny, głęboki wdech i znowu spokojnym krokiem zaczął iść. Rzeczywiście, ciemność nigdy nie napawała go lękiem, w przeciwieństwie do prawie każdej osoby, którą znał. „Nie boję się tego, czego tam nie ma Karol, boję się tego, co może tam BYĆ”. Co za irracjonalny strach. Dla chłopaka mrok był pełen spokoju i niezachwianej harmonii, nawet, a może zwłaszcza, gdy nic w nim nie widział. Jego oczy wreszcie mogły bowiem zaznać chwili spokoju od ciągle drażniącego światła. Korzystając z chwili odpoczynku, zaczął w myślach powtarzać norweskie związki frazeologiczne, obowiązkowe na następnym zaliczeni: -Det finnes ikke dårlig vær, bare dårlige klær; Man skal ikke skue hunden på hårene, wyliczał powoli pod nosem, nie czując się na tyle odważnym, by wypowiadać je na głos. Tak, nie wierzył w to, że w ciemności coś jest, ale po co kusić los? - Fra asken til ilden, Jeg har en høne å plukke med deg, Å være født bak en brunost. W czasie swojej powtórki wywijał w rytm chodzenia kijem tam i z powrotem, co jakiś czas lekko go podrzucając. I wszystko szło dobrze, aż do pewnego momentu. 

Momentu, w którym kij o coś nie zawadził. 

        Karol przystanął na chwilę i wbił wzrok w miejsce, w którym znajdowała się przeszkoda. Czyżby jakiś kamień, albo może początek góry? Znowu przybliżył rurę do przedmiotu - teraz jednak już go tam nie było. Chłopak zaczął czuć się trochę nieswojo, jednak podszedł bliżej i spróbował wymacać domniemane COŚ ręką. Bezskutecznie. - Musiało mi się przywidzieć - pomyślał, próbując dodać sobie otuchy, chociaż jego mięśnie lekko się napięły. Przez chwilę się nie ruszał, ale w końcu wrócił do ponownego marszu. - Na pewno tylko wydawało mi się, że coś czuję. To miejsce jest wymarłym wymiarem. - Nawet pomimo tych myśli wciąż czuł, że na plecach ma ciarki. 

Jego sytuacji nie poprawił dźwięk, który doszedł go nagle z lewej. Szuranie czegoś ciężkiego po ziemi. Bał się odwrócić i spojrzeć, czy coś za nim było. Znowu przystanął w miejscu, biorąc ciche, głębokie wdechy. - -- Wiatr. To wiatr, Karol - usilnie przekonywał sam siebie, choć nie poczuł żadnego podmuchu.  Mantrę tę wbijał sobie do głowy aż do momentu, w którym wreszcie poczuł się na siłach, by iść. Jednak bez względu na usilne starania, jego nogi powoli stawały się jak z waty, a teraz nawet szuranie obuwia po drodze budziło w nim lęk. Czerń zmieniła dla niego zupełnie swoje oblicze, chociaż minęło nie więcej jak pięć minut od momentu, w którym jeszcze cieszył się samotnością, którą mu zapewniała. Teraz mrok nie koił jego oczu, a sprawiał, że wydawało mu się, że oślepł, nie mogąc zobaczyć czyhającego nań niebezpieczeństwa. Pożerał jego zmysły i zesłał go na skraj szaleństwa. Wolno przemierzał ciemność, niepewny, czy wolałby zobaczyć już to, co czyhało w mroku, czy trwać w ciągłej nieświadomości.

Kiedy wreszcie jednak wyłoniło się z cienia, zdał sobie sprawę, że druga opcja była dużo lepsza. 

TO miało małe, białe ślepia, świecące w mroku jak latarki. Co jakiś czas lekko uchylało wargi, pokazując dwa szeregi ostrych zębów. Elementy jego twarzy wisiały może dwa i pół metra nad ziemią. Nic innego nie było widać. Karol zamarł w miejscu, jak przerażone zwierzę. Czuł, jak jego krtań ściska się, odbierając mu powietrze. Nie wiedział, czym było stojące przed nim COŚ i to zdawało się być najstraszniejsze. Mogło być niegroźnie. Mogło być najstraszniejszą istotą, jaką kiedykolwiek zobaczył człowiek. Mogło być jednością z mrokiem lub zupełnie niezależnym od niego istnieniem. Karol bał się chociażby drgnąć, zwrócić na siebie uwagę. Nieświadomość napawała go lękiem. Zimny pot powoli lał mu się po plecach, gdy patrzył na oślepiające punkciki, ale nie mógł spuścić z nich wzroku. Były jak krwawy wypadek samochodowy: przerażające, ale pochłaniające całą uwagę. Przez pewien czas nie patrzyły nawet na niego, jednak ten błogi stan szybko się zakończył. Kątem oka spostrzegł biały zarys kija trzymanego w dłoni i powoli, trzęsącą się ręką, zaczął chować go za siebie. Zdawało mu się, że nim dotknął pleców minęły lata. A TO nie przestawało na niego patrzeć.  Białe punkciki zniknęły równie szybko i gwałtownie jak się pojawiły, ale chłopak się nie ruszał. Stał dalej jak kołek, trzęsąc się lekko. Żołądek miał ściśnięty, czuł, że zaraz zwymiotuje. Bał się uciekać. Bał się zawołania Salomona, choć wiedział, że ten natychmiast by się zjawił i go uratował. Bał się stać w miejscu. TO po niego wróci. Czuł to. Utknął w pętli własnego strachu. Jego umysł był tak sparaliżowany, że sam nie myślał już o tym, że się boi; robił to jakby podświadomie. Podniósł trzęsącą się nogę i wykorzystując wszystkie siły, jakie mógł w sobie zebrać, postawił krok. A potem kolejny. I następny. Powolne, małe kroczki, każdy poprzedzany spływającą po policzku łzą. Każdy przepełniony lękiem. Gdzieś z tyłu głowy Karola pojawiała się myśl o tym, że chciałby po prostu położyć się na ziemi i czekać, aż przyjdzie i go zabije, skracając mu mękę. Ale nie mógł tego zrobić. Edmund pewnie był już w domu i nie mógł się doczekać, aż wróci. Karol nie mógł go zawieść. 

            Nagle, z prawej, powalając go całym swoim wielkim cielskiem na ziemię, wyskoczyło TO. W umyśle chłopaka coś pękło i przez duszące łzy z całej siły zawołał o pomoc. Nie wiedział nawet, czy udało mu się przekrzyczeć warczenie TEGO. Ogromne, lśniąco białe zęby ukazały się w całej swojej okazałości, powodując u Karola całkowity zanik racjonalnego myślenia. Mocniej złapał kij, cudem nieupuszczony przy upadku i z całej siły uderzył nim w TO, które instynktownie cofnęło ciężar z jego piersi. Wtedy chłopak poderwał się i rzucił do szaleńczego biegu. Jego tętno było szybsze, niż kiedykolwiek wcześniej, czuł, że krew pulsuje mu w głowie. Zza pleców słyszał, jak TO podążało za nim, szurając swoim cielskiem bądź jego częścią, po ziemi. Odgłosy te pobudzały w ciele chłopaka adrenalinę, zmuszały jego zmęczone nogi do odbijania się od podłoża i tragicznej walki o życie. Łzy, teraz płynące już niekontrolowanie, zaburzały jego odbieranie rzeczywistości, wpadały do gardła, gdy brał głębokie wdechy. 

- Salomon! - zawołał jeszcze raz, najgłośniej jak potrafił. - Salomonie proszę! Choć! Błagam cię, Sa… 

Jego noga zawadziła o jakiś niewidoczny kamyk, powodując, że upadł twarzą do ziemi. Natychmiast odwrócił się na plecy, żeby zobaczyć TO, zbliżające się gwałtownie. Strach ogłupił jego zmysły: zamiast wstać i znowu biec, zaczął czołgać się po ziemi, szukając przy tym jedną ręką upuszczonego kijka. W momencie, w którym wreszcie go złapał, TO gwałtownie rzuciło się w jego stronę, otwierając paszczę i pokazując wszystkie zęby. Chłopak wystawił przed siebie pręt, próbując zasłonić się przed ugryzieniem. TO rzeczywiście zacisnęło szczęki na kiju, rozgryzając go natychmiast i posyłając ostre, metalowe krawędzie na twarz Karola. Poczuł cienkie strużki krwi mieszające się z łzami. Spanikowany, znowu zaczął się cofać, na swojej drodze próbował wymacać ręką jakiś kamień, którym może mógłby rzucić, jednak na próżno: wszystko w tym świecie zdawało się sprzysięgać przeciw niemu. TO znowu rzuciło się na niego, a Karol, instynktownie, zasłonił się ręką. 

Krew buchnęła i zaczęła płynąć po przedramieniu, zabarwiając  rękaw ciemną czerwienią. Chłopak wrzasnął z bólu, czując przy tym, że niezwykle szybko traci czucie w ręce. Nie miał już siły się cofać, nie miał siły uciekać. Wszystkie jego kończyny zwiotczały, głowa pulsowała mu bólem, a łzy płynęły równie obficie, co krew. Nie chciał umierać! Wiedział, że nikt go nie uratuje. Nikt już nie przyjdzie z pomocą. TO znowu błysnęło, teraz już ociekającymi krwią, zębami, a Karol zamknął oczy. Nie chciał widzieć własnej śmierci. Żołądek zawiązał mu się w supeł, nie mógł nabrać powietrza, oddychał płytko, szybko... Wszystko na próżno. Usłyszał, że paszcza TEGO cofa się, potem gwałtownie przybliża, a potem…

Nic. Cisza.  Lekko uchylił powiekę, żeby zobaczyć, co stało się z TYM i natychmiast został oślepiony przez biel. Świat znowu ukazywał szarawe równiny z niebieską trawą i bezkresnym horyzontem. Karol ponownie zamknął oko, jasność drażniła jego wzrok. COŚ zniknęło razem z mrokiem, jednak nie zabrało ze sobą lęku. Nie zabrało palenia w kończynie i łez płynących po policzkach. Chłopak powoli osunął tors na ziemię i położył głowę na twardym podłożu. Był przemęczony strachem i biegiem. Adrenalina zaczęła opadać, powodując, że paraliżujący ból w ręce stawał się nie do zniesienia. Tracił kontrolę nad własnym umysłem i czuł, że powoli odpływa. Nim zemdlał, słyszał jeszcze jakieś stukanie po ziemi, poczuł, jak futrzaste coś, miękko skacze na niego. Jego ostatnia myśl była krótka: - Dobranoc Edmundzie…

Tajemnica rejsu Elizabeth

Chłodne powietrze i wysokie fale Oceanu Południowego wprawiały dwudziestoośmioosobową załogę statku "Elizabeth" w niemałe zakłopotanie. Chociaż warunki pogodowe nie sprzyjały marynarzom, każdy z nich wiedział jakie znaczenie ma ta "wielka wyprawa".  Richard - kapitan statku - od początku powtarzał, że jest to podróż "ku dumie Imperium Brytyjskiego", a rok 1914 będzie "rokiem sukcesów Anglików". Celem ich podróży było odkrycie tajemnic skrywanych przez ląd w całości zbudowany z lodu, kontynent nazywany - Antarktydą. To właśnie oni mieli być pierwszymi, którym się to uda. Pierwszymi, którzy dopłyną tam, gdzie jeszcze żaden człowiek się nie znalazł. Może była to jedyna szansa, żeby na zawsze zapisali się na kartach dziejów świata?

Wieczorami przy kubkach z grogiem i sucharach,  słuchali mrożących krew w żyłach historii o zaginionych żeglarzach oraz opowieści o samotnie dryfujących okrętach, bez żywej duszy na pokładzie. Nieraz sam kapitan, przysiadał się do swoich kompanów i z zaciekawianiem przysłuchiwał się tym gawędom. Leonard, podoficer który dawniej służył w marynarce wojennej, często mówił o swoich przygodach z młodości. Pewnego razu opowiadał jak to dawniej on i jego ludzie, spostrzegli u wybrzeży jednej z niewielkich grenlandzkich wysepek, osiadły na mieliźnie żaglowiec. Kiedy podpłynęli bliżej i weszli na pokład nie znaleźli nikogo.

  - Tak jakby wszyscy rozpłynęli się w powietrzu - wspominał. - A kiedy otworzyliśmy dziennik pokładowy kapitana, spostrzegliśmy, że ostatni wpis miał miejsce dnia poprzedniego. Oni nie mogli tak zwyczajnie zniknąć, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu! – niemal krzyknął.

Podczas podobnych opowiastek wszystkim obecnym zapierało dech w piersiach i siedzieli w bezruchu. Czasem po kilka minut, tak jakby musieli przeanalizować sobie to, co przed chwilą usłyszeli. Rankiem trzydziestego piątego dnia od rozpoczęcia wyprawy, dotarli do Wyspy Słoniowej, odkrytej już w 1826 roku. Jej nazwa pochodziła bowiem od kształtu wyspy, przypominającego głowę słonia. Był to znak, że wielki, niezbadany przez nikogo kontynent już niedaleko przed nimi, ale również ostrzeżenie przed zagrożeniem,  jakie od tej pory będą stanowiły dla załogi góry lodowe i kry lodu.

- Powiadomić kapitana! - wykrzyczał  Leonard.

Kapitan zwykle przebywał w swojej kajucie. Dlatego dokładnie tam kierowano się w przypadku, gdy ktoś musiał z nim o czymś pomówić lub o czymś go poinformować. Na początku podróży Richard cały swój czas spędzał na pokładzie razem z innymi. Po kilkudziesięciu dniach zaczął zamykać się w pomieszczeniu pod pokładem na coraz dłużej, aż w końcu prawie w ogóle przestał z niego wychodzić. Tłumaczono to faktem zimna i przemęczeniem kapitana, ale po pewnym czasie, nawet żeglarka Marie, która znała go dłużej niż inni członkowie załogi, zaczęła się niepokoić. Kilkanaście minut później jeden z majtków wrócił do podoficera.

- Ka... Ka... Kapitana nie ma!. - zawołał trzęsąc się ze zdenerwowania. Oczy wszystkich stojących dookoła spadły na nich dwóch.

- Co to znaczy nie ma?

- Nie... Nie  znalazłem go, a wszędzie szukałem! Wszystkie kajuty obszedłem i nic. Nawet naszego kucharza pytałem, czy go widział, a on mi na to,  że nie i że powinien być tam, gdzie zawsze.

Na te słowa Leonard już nie odpowiedział. Wziął ze sobą Marie i razem udali się na dolny pokład. Kajuta Richarda była, jak na warunki panujące na żaglowcu, w stanie wręcz idealnym. Brytyjczyk bardzo cenił sobie porządek w swoim miejscu pracy i rzeczywiście o niego dbał. Wyglądało to tak, jak gdyby kapitan zwyczajnie opuścił pokój. Nie widać było żadnych śladów walki czy innych poszlak, z których można byłoby wywnioskować, że ktoś wyprowadził go z niego siłą. Jedynie na stoliku ustawionym na środku kapitańskiej izdebki leżała wyrwana kartka. Marie chwyciła ją w swoje dłonie i zaczęła odczytywać nabazgrane słowa: " To koniec. Nie ma dla nas nadziei. Richard Tackleton. 27 stycznia 1914.".

- Leonardzie, co to ma znaczyć? - wypowiedziała z przerażeniem.

Podstarzały mężczyzna pochylił głowę nad zapiskami.

-  To pismo trudno rozczytać. Richard pisał to w pośpiechu. Marie podaj mi dziennik pokładowy. Jeśli czegoś się wystraszył, na pewno musiał o tym napisać już dużo wcześniej. - Kobieta podała mu niedużych rozmiarów notatnik, okryty cienką warstwą skórzanej okładki. Leonard nerwowo przewracał strony z zapiskami. Jednak nie znalazł nic, co przykułoby jego uwagę na dłużej. Kapitan nie napisał o niczym, co świadczyłoby o jego wewnętrznym niepokoju. Wręcz przeciwnie. W swoich komentarzach dotyczących wyprawy, odnosił się do niej niezwykle optymistycznie. Narzekał tylko na czas, który musi poświęcić, żeby dotrzeć tam, dokąd płynęli. Wieści o zaginięciu kapitana rozniosły się niemalże od razu. Przerażeni marynarze zaczęli powoli tracić zmysły. Znajdują się na krańcu świata, a osoba odpowiedzialna za ich bezpieczeństwo najzwyczajniej w świecie zniknęła! Nikt nie ma najmniejszego pojęcia co się z nią stało. Zresztą, nie wiadomo, czy ona jeszcze żyje. Teorii było wiele. Może wyskoczył? A może poślizgnął się i wypadł za burtę, a oni, zajęci niczego nie zauważyli? Jeszcze inne wyjaśnienia sugerowały, że ktoś zabił kapitana i ukrył ciało tego biedaka w jednej z beczek z wołowiną. Żadna z nich nie okazała się jednak prawdziwa. Nie mógł wpaść do wody, ponieważ ktoś musiałby wcześniej odnotować jego obecność na górnym deku. Do popołudnia wszystkie beczki dokładnie sprawdzono. Żadna z otwartych nie mieściła w sobie niechcianej zawartości w postaci zwłok. Skończyły się wszystkie racjonalne możliwości wyjaśnienia tego zdarzenia. Leonard mianował się tymczasowym kapitanem. Od tej pory to on miał podejmować wszystkie ważne decyzje. Niebawem stanął przed jedną z nich: kontynuować ekspedycję czy zawrócić statek? Odpowiedź maiła się pojawić tego wieczora. Wszyscy zebrali się, żeby omówić sytuację, w której się znaleźli. Jedni twierdzili, że skoro są już tak blisko, to teraz nie ma odwrotu. Inni chcieli wracać do domu - do Anglii. Nagle do izby wbiegł majtek, trzymający wartę i wypatrujący potencjalnych przeszkód, o jakie okręt mógłby się rozbić.

- Światła na horyzoncie! - krzyknął na cały głos.

Cała grupa wybiegła na zewnątrz. Światła  unosiły się w oddali nad wodą. Raz po raz gasły, aby po krótkiej chwili znowu zabłysnąć. Dreszcze pojawiły się na skórze Marie.

- Czy to wołanie o pomoc? - spytała cichym, przepełnionym lękiem głosem.

- Nie, to coś innego - rzekł Leonard.

- To śmierć - odpowiedział  jeden z marynarzy, po czym skulił się, okrył twarz rękawem i zaczął głęboko szlochać.

- Ster! - wykrzyczał ktoś z tłumu. - Niech ktoś łapie za ster! - wrzasnął tak, że jego gardło ochrypło. Koło samoistnie przesuwało się w lewo, zwracając okręt w stronę ogromnej bryły lodu. Leonard podbiegłszy do niego, z całej siły próbował je zatrzymać. Jednakże czym większy opór stawiał, tym ono mocniej i szybciej zakręcało. Siła ta była tak wielka, że po chwili "Elizabeth" kierowała się w swój ostatni rejs, ku górze lodu. Na łajbie zapanował chaos. W czasie, gdy podoficer szamotał się z kołem sterowym, inni rzucili się po szalupy ratunkowe.

-  Nie ma szalup! - wrzasnął ktoś z załogi! - Nie ma szalup! - Powtórzył jeszcze raz, drżącym głosem. Szlochający mężczyzna, zaczął płakać tak donośnie, że dźwięki, które wydawał, przypominały wycie. Płomienie na niebie świeciły mocniej i mocniej, a z oddali dało się usłyszeć dziwne echa. Nieraz układały się w pojedyncze słowa, wypowiadane niezrozumiałym dla nikogo językiem. Marie próbowała pomóc Leonardowi, lecz na próżno. Raptem buczenie stało się tak głośne, iż ciężko było je dalej znosić. Wtedy to, płaczący mężczyzna podniósł się i podbiegł do dziobu statku.

-Stój! - zawołał jeden z marynarzy.

Próbował go zatrzymać, łapiąc za frak. Ten jednak pociągnął go za sobą i oboje wpadli do lodowatej wody, a okręt natychmiast zmiażdżył ich ciała. Zaraz po tym, statkiem zatrząsnęło . "Elizabeth" zaczęła się rozpadać. Łuny świetlistego blasku zniknęły, a odgłosy ustały. Reszta, która nie oniemiała ze strachu, skakała do niespokojnych wód oceanu. Podoficer oraz kobieta nie puścili koła aż do momentu, kiedy to statek przewrócił się na lewą burtę i pochłonęły ich fale.

Wraku statku nigdy nie odnaleziono. Zapewne prawda już nigdy nie ujrzy światła dziennego, a nierozwiązana zagadka wciąż pozostanie: "Tajemnicą rejsu Elizabeth".

Spadek

Niedawno zmarła moja ukochana ciocia, która była siostrą mojej babci. Najbardziej uśmiechnięta kobieta, jaką znałam. Nigdy nie narzekała, zawsze cieszyła się z życia, nigdy nie widziałam choć cienia smutku na jej twarzy. Nawet pomimo choroby nie zamknęła się w sobie. Była dla mnie osobą godną naśladowania, zawsze starałam się brać z niej przykład. Byłam do niej bardzo przywiązana i bardzo ciężko przeżywałam żałobę.

Ciocia w testamencie przepisała mi jej stary dom. Nie mieszkała w nim, odkąd zachorowała, jednak regularnie do niego zaglądała i opiekowała się nim. Nie pozwoliła na to, aby było w nim brudno, aby ogród porósł zielskiem. Nigdy nie udało mi się odwiedzić skarbu cioci. Mogłam go sobie tylko wyobrażać, słuchając opowieści o jej wspaniałej młodości. Nie spodziewałam się więc ile tajemnic może kryć taki dom.

Kiedy stanęłam przed budynkiem, zaparło mi dech w piersiach. To nie był tylko dom, bardziej pasowałoby do niego określenie rezydencja. Zlokalizowany był na "odludziu" - był oddalony od miasta o około 10 kilometrów. Wokół znajdowało się pełno drzew - dom został postawiony na granicy z lasem. Za ogrodzeniem, na terenie obiektu, nie znajdowały się prawie żadne rośliny. Pomijając oczywiście trawę i malutki ogródek. Znajdował się w nim krzew krwistoczerwonych róż, którego gałązki rosły, opierając się o ścianę budynku. Obok tych romantycznych kwiatów znajdowały się piękne różowe peonie. Po prawej stronie zbudowana została mała, ale piękna altana, która była porośnięta bluszczem.

Trzymając pod ręką pudło z najważniejszymi rzeczami, w końcu odważyłam się otworzyć furtkę i wejść do środka. Do drzwi domu prowadził chodnik wyłożony sporymi kamieniami kończący się na kilku stopniach, po których trzeba było się "wspiąć", aby dostać się do domu. Zaczęłam się lekko stresować, nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Czułam lekki niepokój, gdy dotknęłam klamkę drzwi wejściowych. Można było pokusić się i nazwać je wrotami. Były bardzo masywne, czułam się w porównaniu z nimi jak mrówka.

Kiedy już otworzyłam zamek jednym z ogromnego pęku kluczy, otwierając drzwi, poczułam, jak bucha ze środka ciepło i zapach drewna. Byłam absolutnie zachwycona wnętrzem domu. Pochodził z epoki wiktoriańskiej, więc musiał przeżyć bardzo dużo. Mimo to wszystko wyglądało jak nowe, co w pewnym stopniu mogło być zasługą mojej cioci.  Po lewej od wejścia od razu znajdowały się masywne, drewniane schody, prowadzące na piętro. Na wprost znajdował się dość długi korytarz, a na podłodze - również długi, brudno czerwony dywan. Rzuciłam wszystko, co miałam w rękach na podłogę i z wrażenia, aż pobiegłam oglądać wszystkie pokoje.

Największe wrażenie wywarła na mnie jedna z trzech łazienek. Była przestronna i bardzo jasna. Wydawało się, jakby nie należała do tego domu. Na jej ścianach znajdowała się biała boazeria, która dodawała uroku temu miejscu. Po lewej stronie ustawiona była wanna ze żłobionymi, złotymi nóżkami. Złoty również był kran przy umywalce. Gwoździem programu był jednak żyrandol. Był to wiszący, biały kandelabr ze zwisającymi przezroczystymi kryształami.

Dom był ogromny, zdecydowanie za duży jak dla jednej osoby. Nie wiedziałam, co ze sobą począć. Zdecydowałam się w końcu na wniesienie i rozpakowanie moich rzeczy. Od tego momentu mogłam zacząć nowe życie.

W ciągu miesiąca mieszkania w pałacyku zdążyłam przyzwyczaić się do jego wielkości, nie przytłaczała mnie aż tak bardzo, jak na początku. Sprawnie poruszałam się po domu, udało mi się zapamiętać, co i gdzie się znajduje. Zajmowałam jednak tylko kilka pokoi, miałam czasami chwile, w których nie byłam pewna, czy moja przeprowadzka to był dobry pomysł.

Zaczęłam utwierdzać się w tym, gdy zaczęłam słyszeć dziwne odgłosy z jednego z pokoi, do których nie posiadałam klucza. Nie wierzyłam w rzeczy nadprzyrodzone, więc byłam pewna, że mogą to być jakieś gryzonie. Ignorowałam więc te dźwięki, mając jednak z tyłu głowy lekki strach.

Najgorsze jednak były noce. Rzadko kiedy udawało mi się spokojnie zasnąć. Jeśli jednak już do tego dochodziło - budziłam się zlana potem po okropnym koszmarze. W moich snach zazwyczaj widziałam różne pomieszczenia w moim domu, w których roiło się od wielu cieni przypominających ludzi. Podczas tych wyobrażeń często zbliżałam się do tajemniczego pokoju, z którego dochodziły te różne dziwne dźwięki. Próbowałam wtedy nawet otwierać jego drzwi, jednak za każdym razem, gdy przekręcałam klamkę, od razu się budziłam.

Zaczęło się od snów, później widziałam te dziwne cienie na jawie. Chodząc po domu, kątem oka zauważałam jakieś czarne plamy, przypominające kształt człowieka. Jednak gdy już odwracałam się, aby zobaczyć, co to takiego, cienia nie było. Tłumaczyłam to sobie słabym wzrokiem i nie dawałam się ponieść fantazji. W pewnym momencie jednak zaczynało mnie to denerwować i umówiłam się na wizytę do okulisty. Krew odpłynęła mi z twarzy, gdy usłyszałam od niego, że absolutnie nic mi nie jest i jestem całkowicie zdrowa.

Od wizyty już nie byłam tak pewna siebie i coraz mniej czasu spędzałam samotnie w domu. Starałam się coraz częściej kogoś do siebie zapraszać i o dziwo nie widziałam wtedy żadnych niepokojących cieni. Czułam przez to jakbym tylko ja była ich celem.

Kilka dni temu miało miejsce najstraszniejsze zdarzenie spośród wszystkich moich doświadczeń. Właśnie pożegnałam moją przyjaciółkę, która odwiedziła mnie, żeby - jak to się mówi - poplotkować. Sprzątnęłam brudne naczynia i poszłam do swojej sypialni, aby przygotować się do spania. Wtedy usłyszałam szmery i skrzypienie podłogi. Odwróciłam się w stronę drzwi i usłyszałam delikatne pukanie. Byłam przerażona, nie wiedziałam co mam zrobić. Chciałam uciekać, ale za drzwiami coś stało, a wyjście oknem mogło skończyć się bardzo źle – miałam pokój na piętrze. Stwierdziłam, że zachowam zimną krew.

- Słucham? – odezwałam się. Wtedy otworzyły się drzwi, a jakaś sylwetka weszła do pokoju.

Przed sobą zobaczyłam osobę? Postać? Byt? Sama nie wiedziałam jak nazwać to coś, co stało przede mną. Wyglądał jak cień, co utwierdziło mnie w tym, że moje urojenia były prawdziwe. Był cały czarny, wydawało się, jakby jego ciało się rozmazywało. Jego ręce i nogi były nienaturalnie długie, a palce u dłoni przeraźliwie wydłużone, wręcz szponiaste. Jego twarz, jeśli można tak to nazwać, była najstraszniejszą cechą tej postaci. Nie miał on oczu, a w miejscu po nich nie było nic, mogłam przez te dziury obserwować drugi koniec pokoju. To samo stało się z jego ustami. Jednak nie to było przerażające. On się uśmiechał, kąciki nieistniejących ust sięgały (również nieistniejących) uszu. On zaczął podnosić rękę i wykonywać gest, jakby kogoś przywoływał. Za chwilę dołączyło do niego kilka bytów, które wyglądały identycznie. Wszystkie wydały odgłos podobny do słowa „Witaj".

W tym momencie nie byłam jednak pewna czy to sen, czy jawa.

Wiedziałam jedynie, że jakoś muszę się stąd wydostać.

Pewnego dnia rodzina

Pewnego dnia rodzina Hendersonów wynosiła do domu już ostatnie pudełka z rzeczami. Byli oni w trakcie przeprowadzki. Rodzice razem z trzema córkami wprowadzili się do dużego domu na wzgórzu. Dom był bardzo przestronny trochę zaniedbany. Rodzina bardzo cieszyła się z nowego miejsca zamieszkania.

Dziewczyny wieczorem urządziły swoje pokoje. Na końcu korytarza znajdował się zamknięty na klucz pokój. Bardzo je to zaintrygowało, ale wiedziały, że nie mogłam zobaczyć, co jest w środku. Wróciły zatem do swoich pokoi. Na zewnątrz wiał silny wiatr i drzewa uderzały gałęziami w okna. Siostry były przerażone. Postanowiły pójść do rodziców do sypialni. Mama powiedziała, że to tylko burza, która nadchodzi i żeby wracały do swoich łóżek. Następnego dnia dziewczynki źle się czuły. Najmłodsza z nich Lusi miała gorączkę. Tata zdecydował, aby zostały w domu, a razem z mamą pojechali do pracy. Najstarsza siostra Kate zrobiła śniadanie i zaniosła je do jadalni Lucy chciała włączyć telewizję, więc poprosiła Mary, żeby włączyła urządzenie. Niestety telewizor nie działał włączył się i wyłączał oraz wydawał dziwne dźwięki. Siostry zaczęły ziewać zadzwoniły do taty, aby jak najszybciej przejechał. Ojciec powiedział, że ma dzisiaj dyżur do wieczora i razem z mamą będą dopiero późnym wieczorem w domu. Dziewczynki zachowały spokój i starały się nie denerwować. Mary wzięła książkę i postanowiła poczytać siostrom. Po zmroku znów wiatr zaczął mocno wiać. Mary wiedziała, że musi uspokoić siostry, chociaż sama się bała. Zabrała je do małego pokoju. Nagle z pokoju, który był zamknięty na klucz zaczęły dobiegać dziwne dźwięki. Usłyszały straszenie. Drzwi, chociaż były zamknięte zaczęły się otwierać. Karie wyszła na korytarz i ujrzała w pomieszczeniu dziwną zjawę. Zaczęła bardzo panikować i natychmiast wróciła do sióstr. Nagle z dołu rozlegało się pukanie do drzwi. Na szczęście byli to rodzice. Mama natychmiast poszła do córek i zaczęła je uspokajać. Naradziła się razem z tata i podjęli decyzje, aby następnego dnia zadzwonić na policje.

Kolejnego dnia przyjechała policja, która w dokumentach miała napisane, że ten dom jest nawiedzony od stu lat. Okazało się, że każde małżeństwo, które wprowadzało się do tego domu nie żyło więcej mi pięć lat, ponieważ ginęli w nagłych wypadkach. Rodzina po pewnym czasie postanowiła wyprowadzić się dla swojego dobra. Budynek został chroniony przez policje oraz od tego zdarzenia nikt inny nie zamieszkał w tym domostwie.

Noc

To była noc niekończących się historii. Noc bezduszna i chciwa. Noc, w której bestie  nie śpią, by karmić ludzi złem. A ono rosło. Wdzierało się do każdego zakamarka, wymierzało sprawiedliwość, bo wiedziało, że w ciemności najłatwiej mu ulec...

Takiej  nocy zawsze jest czego się bać.

Julek szedł pustymi ulicami miasta z sześcioma nieodebranymi połączeniami od mamy i wiadomością, że ma natychmiast wracać do domu. Późna godzina sprzyjała myślom, które rozrywały go na kawałki, powodując potoki łez, jakie spływały po jego zimnych policzkach. Otaczała go pustka, której bał się tak samo, jak bał się swojego odbicia, w którym widział człowieka, niszczącego wszystko, czego dotknął. Był zepsuty od środka. Był trucizną i nie wiedział, czy tym razem nie wybuchnie, kiedy weźmie głęboki oddech.

- Julek, nie jesteśmy już dziećmi - trząsł się od nękających go wspomnień. - Nie będziemy już wierzyć we wszystko, co nam powiesz. Potwory nie istnieją, rozumiesz? Wymyśliłeś je sobie.

Ale on niczego nie wymyślił. Wiedział, że nękające  go bestie istnieją i pragną jego śmierci. To przez strach stracił swoje dzieciństwo, przyjaźń i zrozumienie rodziców. - Chodzący wariat, który boi się własnego cienia – tak o nim mówili i właśnie dlatego wyszedł tej nocy z domu. Chciał to szaleństwo zakończyć i przestać być ciężarem dla osób, na którym mu zależało.

- Nie pożegnałem się - pomyślał. - Wyszedłem z domu trzaskając drzwiami, krzycząc, że ich wszystkich nienawidzę, a przecież tak nie jest. Kocham moich rodziców i kocham mojego małego brata - zapłakał jeszcze głośniej. - Kocham moich rodziców, którzy mają dość wizyt u psychologa i mojego młodszego braciszka, który przez opowiadane przeze mnie straszne historie, zaczął się jąkać. - Ja nienawidzę samego siebie - stanął na środku jezdni.

- Nienawidzę samego siebie!

Pozostało mu już tylko czekać, aż trapiące go zmory wyjdą ze swoich brudnych nor i wyrwą jego serce z piersi. Mroczna i groźna noc domagała się krwi, a on postanowił się jej oddać bezpowrotnie. Czuł, jak nadchodzi, jak jest coraz bliżej. O krok za nim.

***

- Niedobrze jest być poza domem o tej godzinie chłopaku!

Julek odwrócił się gwałtownie w stronę głosu. - Kto wie, jakie licho tam czyha, a wyjątkowo paskudna dzisiaj ta noc- przed nim stał sędziwy mężczyzna, który patrzył na zachmurzone niebo. - Jakby Boga nie było.

Staruszek miał na sobie długi, czarny płaszcz, świeżo wypastowane buty i kapelusz, który zasłaniał jego łysiejącą głowę. Pomarszczonymi dłońmi sięgnął do kieszeni i wyjął z niej paczkę papierosów, a potem pośpiesznie zapalił jednego.

- Wyszedłem się przewietrzyć - mężczyzna zaciągnął się papierosem. – Wiesz, synku, w moim wieku sen nie przychodzi łatwo. Stałem chwilę przed blokiem, aż tu nagle zobaczyłem właśnie ciebie. Prułeś przez ulicę, jakby ktoś cię gonił, a potem zacząłeś jeszcze krzyczeć - zaciągnął się po raz drugi. - No to synku powiedz mi, czemu to się tak nienawidzisz, co?

Julek zesztywniał. Cały jego plan wisiał na włosku. Pomyślał, że jeśli mężczyzna okaże się upierdliwy, będzie chciał odprowadzić go do domu, a przecież nie mógł tam wracać. Co by powiedział rodzicom, którzy czuwali całą noc w oknach i na podwórku, oczekując jego powrotu? Jak mógłby spojrzeć w zapłakane oczy mamy? Ujrzałby w nich ból wymieszany ze złością i jeszcze więcej zmęczenia, które zgotował kobiecie, będąc jej synem. Jego tata rozkaże mu natychmiast iść spać, podczas gdy sam nie zmruży oka przez resztę nocy.

Cisza, która nastąpiła zdawała się trwać w nieskończoność. Julek rozważał nagłą ucieczkę i pozostawienie mężczyzny daleko za sobą, jednak powstrzymywał go wzrok staruszka. Przyglądał się mu, uśmiechając lekko. W ciemności Julek mógł dojrzeć tylko mrok, jaki spowiło jego spojrzenie, a dzięki któremu poczuł spokój, nawet jeżeli była to tylko chwila.

- Powinien pan pójść już - odpowiedział niepewnie. - Ja... Ja muszę iść - otrząsnął się z letargu. - Czekam na kogoś.

- O tej porze synku, to ty możesz już czekać tylko na kłopoty - mruknął. - W ciemnościach o wiele łatwiej jest spotkać strach, przybierający ludzką twarz. W ciemnościach zapominamy o tym, kim naprawdę jesteśmy, a zamieniamy w kogoś, kogo zupełnie nie znamy.

- A co, jeżeli ktoś czuje się obco w świetle dziennym? - Julek pociągnął nosem i wytarł łzy rękawem kurtki. - Co, jeżeli nie pasuje do innych ludzi?

- Cóż, możesz mi wierzyć lub nie, ale różniąc się od pozostałych, zyskujesz na wartości - mężczyzna zbliżył się o krok. - W świecie, który jest niekończącym się wyścigiem szczurów, podążanie własną drogą jest czymś, na co wielu ludzi nie stać. Nawet jeżeli czujesz się wtedy samotny i myślisz, że zabłądziłeś.

- I mam krzywdzić innych ludzi tylko po, to żeby być sobą? Nie... Nie, tak nie można! - Julek złapał się za głowę, próbując uporządkować myśli, które nieproszone zaczęły układać się w nowy porządek. Mniej bolesny porządek.

- A jesteś pewien, że ranisz przez to drugiego człowieka? - powiedział głośniej staruszek - Dlaczego uważasz, że jesteś ciężarem dla swoich rodziców? Rozmawiałeś z nimi o tym? Powiedzieli ci to?!

- Skąd pan wie, że myślę o rodzicach...

- Żyję na tym świecie dłużej niż ty, synku - przerwał mu mężczyzna. - I wiem, że największą krzywdę wyrządzasz sam sobie.

Julek zrozumiał, co starszy pan miał na myśli i ciężko mu było uwierzyć, że to nie on jest problemem, mimo że pierwszy raz w życiu miał ochotę odetchnąć z ulgą. To tak, jakby ktoś zabrał z jego barków ciężar, który nosił przez całe życie.

- W takim razie ja... Ja muszę wracać do domu.

Nagle mężczyzna chwycił mocno jego ramię.

- Za późno. Nie uciekniesz już im.

- Im? - zapytał z wahaniem. - T...To z...znaczy o komu?

- Tym, dla których tutaj przyszedłeś - zaśmiał się, lecz w jego śmiechu Julek nie dosłyszał cienia wesołości. - Są już tutaj. Złoszczą się, że ich ubiegłem. Bo widzisz synku, ja również ich widzę. Widzę, jak się przemieszczają, słyszę, jak syczą. Obrzydliwe gadziny - splunął na ziemię.

Julek rozejrzał się dookoła, przypominając sobie po co tutaj przyszedł. Odnosił wrażenie, że setki par oczu obserwują każdy jego ruch. W powietrzu można było wyczuć odór smrodu, jaki przyniosły ze sobą bestie, których zwabił zapach jego strachu. Czaiły się w gotowości, by w odpowiednim momencie zaatakować.

- Nie boi się pan?

- E tam, bać się nie mam już czego- odparł, wyciągając rękę, aby poprawić swój płaszcz, jednak jego dłoń zaczęła drżeć, rozsuwając przypadkowo okrycie, pod którym Julek zobaczył czarną jak smoła maź, ociekającą z klatki piersiowej starucha. - Dopadli mnie już dawno temu, a teraz kolej przyszła i na ciebie, synku.

Przerażony Julek zaczął się powoli cofać. Dyszał głośno, choć wydawało mu się, że wstrzymywał oddech już od długiego czasu. Zaczął się dławić powietrzem, które miarowo przyjmował do płuc. Musiał uciekać.

- Kolej na ciebie, synku! - krzyczał. - Kolej.... - nagle z jego otartych ust wyleciała chmara ciem, który zmierzały w jego kierunku. - Kolej na ciebie!

Julek zaczął biec najszybciej jak tylko potrafił. Pewność, która kazała mu zostać i czekać na koniec, ustąpiła panice i histerii. Chciał wrócić do domu i wypłakać się w ramionach rodziców. Chciał przeczytać swojemu bratu bajkę na dobranoc o dobrym zakończeniu. Chciał zyskać przyjaciół, z którymi mógłby rozmawiać w szkole. Pragnął tak bardzo normalnego życia, którego nigdy nie zaznał. Tak bardzo, że zrobiłby wszystko, byleby nie wbiec do otchłani ciemności, w której się właśnie znajdował.

- B...błagam nie! - zaszlochał, potykając się o własne nogi, przez co przewrócił się na asfalt - Proszę!

Ale było już za późno.

Sędziwy mężczyzna, który nagle pojawił się przed nim, zaczął przeistaczać się w wykrzywionego, pokracznego potwora, zdzierającego z siebie ludzką skórę, która ociekała czarnym, śmierdzącym śluzem. Julek rozpoznał go od razu. To właśnie on nękał chłopaka w koszmarach i w cierpieniach życia codziennego. Uśmiechał się szeroko, ukazując niemieszczące się w jego gębie zębiska, na których, jak Julek sądził, pozostała zaschnięta krew. Potwór miał koślawe nogi i ogromne stopy z pozadzieranymi pazurami, jakimi sunął powoli po ziemi. Julek patrząc na niego, próbował powstrzymać odruchy wymiotne, które stanęły w jego gardle.

- Julek, czekałeś na mnie - odezwał się zachrypniętym niskim głosem. - Jestem twoim jedynym ratunkiem - przesunął śliskim palcem po policzku chłopaka, by nagle złapać jego podbródek i podnieść do góry. - Do tej pory byłem jedynym przyjacielem, którego miałeś. Który cię rozumiał...

Nagle z gardła bestii zaczęły wydobywać różne, nachodzące na siebie dźwięki. To były obelgi, jakie słyszał Julek od innych dzieci z jego szkoły. Wspomnienia zaczęły nawiedzać jego głowę. Czuł, jakby ponownie został zepchnięty ze schodów lub zamknięty w ciemnym kantorku. Jakby piłka od koszykówki uderzyła jego ramię, potem brzuch i plecy. Jakby został wyśmiany na środku szkolnego korytarza przez dzieci, z którymi chciał się tylko pobawić.

- Oni wszyscy zawiedli... - warczał potwór, plując na jego twarz. - Ja wyświadczam tobie przysługę - zacisnął szpony wokół jego szyi. - Nikt więcej cię już nie skrzywdzi.

I rzucił chłopakiem na ziemię, by wszystko mogło sprowadzić się do koszmaru, który męczył go niemal każdej nocy. W którym Julek był obserwatorem własnego końca.

Chłopak bez oczu, rąk, nóg i włosów. Pozbawiony ubrań, a przyodziany w rozpacz. Bezbronny. Taki, który nie wstanie, aby walczyć. Przebrzydłe bestie rozcinają jego ciało, z którego wydobywa się, czarna jak smoła, krew. Zepsuta, bo taki właśnie był. Rozrzucają jego wnętrzności w poszukiwaniu czegoś, czym nasycą swój głód. Rozbijają głowę o kamień, w której nie ma nic, oprócz potworów, których bał się w dzieciństwie. Na koniec wyrywają wciąż bijące serce, aby patrzeć, jak ulatuje z niego życie i pęka w ich brudnych dłoniach. Jak zostawiają rozszarpane zwłoki na środku ciemnej ulicy i... koszmar się wreszcie się kończy.

Noc jesienna

Chłodna listopadowa noc. Tykanie opóźnionego zegara załamywało ciszę w niewielkiej sypialni. Mrok spowijał całe pomieszczenie, nadając znajdującym się w nim przedmiotom upiorny charakter. Cienie czyhające w kątach pokoju nie były jednak tak straszne. Największe oddziaływanie miał narastający niepokój. Myśli rozbiegały się we wszystkie strony, a przyspieszone bicie serca kolidowało z dźwiękiem zegara, wychodząc na pierwszy plan. Powieki mimo swojego ciężaru nie były w stanie się domknąć, by pozwolić na zasłużony spoczynek. Mózg nieprzerwanie był gotowy do obrony, wszelkie mechanizmy wyczekiwały na nieokreślone zagrożenia, pobudzając wymęczone już trudami dnia ciało.
Przyszedł. Nieustający pisk w uszach rozległ się, zatrzymując tok myślenia i zawężając do jednego słowa - lęku, który ogarniał cały organizm. Niczym stado mrówek niepokój i odrętwienie rozchodziło się od klatki piersiowej po końce palców kończyn, oblegając tak całość i chodząc w miejscu utrzymywały nieprzyjemne uczucie. Niezliczone ukąszenia paraliżowały wszelkie ruchy, mimo usilnych starań właściciela. Wszystko ucichło, zupełnie jakby zmysł słuchu zaginął, nie dopuszczając do siebie świszczących i szybkich oddechów. Nadmiar powietrza rozsadzał zmęczoną głowę. Nie trwało to długo. Wszelkie te odczucia nasilały się, a przy swoim apogeum obudziły najsilniejszy symptom. Rozrywający ból przeszył, niczym ostrze, klatkę piersiową i pozbawiał oddechu. Stłumiony wewnętrznie jęk nie był słyszalny. Z każdą sekundą cierpienie narastało, będąc porównywalne do szarpania gołego mięsa na wysokości mostka. Drżące w konwulsjach, rozrywane od wewnątrz ciało jedynie delikatnie poruszało tkaniną, którą było okryte. Napięte mięśnie potęgowały wszechobecny ból, powodując połowiczne otępienie organizmu. Gdyby nie ścieżki łez i nieme cierpiące oczy, cała sytuacja byłaby niezauważalna. Choć wskazówki zegara nie ruszyły się znacząco, dla ofiary trwało to dłużej, niż nieokreślona przez nikogo, wieczność.
Wszystko zapowiadało, że męczarnie zbliżają się ku końcowi, a wrak, którego nie można już było określić mianem człowieka, będzie mógł wypocząć.
Jakże zgubne i śmiałe to były wnioski... Łapczywie czerpane powietrze, zapełniające na nowo płuca, było wypuszczane równie szybko, co wpuszczane przez usta, a pojedyncze drgania niektórych nerwów towarzyszyły nierównemu biciu serca. Powieki powolnie opadały, chcąc pozwolić właścicielowi na wypoczynek po tak ciężkim doznaniu. Nie trwało to nawet ulotnej chwili. Szybko ponownie rozwarły się, jak na rozkaz, gdy ciało wyczuło kolejne zagrożenie. Wzrok powoli i niepewnie skierował się niżej, zatrzymując się na wysokości nóg.
Wcześniej obserwujący wróg, zbliżył się wystarczająco, aby okazać zarys swojej postury. Jego koścista dłoń zacisnęła się na wysokości łydki, dając poczucie mocno rozgrzanej, przypalanej wręcz skóry w okolicy zetknięcia się z powykręcanymi palcami. Szmery, które z cichych szelestów przeradzały się w niewyraźne szepty, nasilały się z każdą sekundą i każdym centymetrem, z którym postać zbliżała się, wpijając obłąkany wzrok prosto w oczy swojej zdobyczy. Cały świat zamarł, chłód przeszył organizm ofiary, a niemożność zamknięcia oczu pobudziła kanaliki łzowe i drażniące uczucie suchości. Usta nie były w stanie uchylić się nawet na minimetr, a struny głosowe, niczym ściśnięte pięścią, zaniemogły. Przerażająca postać nie zwlekała, zadając kolejne cierpienia zdewastowanemu uprzednio ciału.
Była to zbrodnia idealna, cicha, niewidoczna, bez śladów, bez krwi i rozerwanych wnętrzności.
Rano jedyną pozostałością były ciemne cienie pod czerwonymi od łez oczami, chodzącego, lecz zabitego od wewnątrz wraku człowieka.

Gwiazd naszych wina

sięga po żyletkę. Nie waha się ani chwili tak długo nad tym myślała. Najpierw delikatnie muśnięcie, później coraz większe zadrapania. Jedno, drugie, trzecie cięcie. Znika ból, lęk, problemy. Ulatuje z niej krew, a wraz z nią ulatuje życie. Jej bezwładna ręka upada, opierając się na ścianie wanny. Zakrwawiona żyletka wypada z dłoni i leci wprost do kałuży. Brudne i mokre kafelki pokrywają się krwią martwej już dziewczyny.
*** Choć zbliża się lato i od kilku dni świeci mocne słońce, a temperatura z dnia na dzień rośnie, o godzinie dziewiątej wieczorem jest jeszcze chłodno. Dodatkowo dziś wieje lekki wiatr. Jest na tyle delikatny, że nie zwiewa z horyzontu chmur. Obłoki tworzą majestatyczny obraz. Jasnopomarańczowe światło słoneczne przenika przez łososiowe kłębki. Z każdą kolejną minutą ten delikatny, jasny kolor zamienia się w intensywny, prawie że nienaturalny róż. Te krwiste kolory wyglądają niepokojąco. Amelia wpatruje się w nie już od momentu, kiedy zaczęło się ściemniać. Chciałaby tej nocy zasnąć. Od kilku dni nie potrafiła spać- ciągle w głowie miała wydarzenia minionych dni. Choć chciała na chwilę o wszystkim zapomnieć, uciec od tego, nie dało się. Każda stacja w radio i kanał w telewizji mówiły o tym samym. Zdawało się, że cały kraj żyje tą jedną, konkretną tragedią. Samobójstwo Julki było wszędzie. Co chwilę przewijały się wywiady z jej bliskimi -raz wypowiadali się rodzice, raz znajomi, a nawet nauczyciele. Każdy z nich mówił same pozytywy. ” Zawsze była ułożonym dzieckiem. Od przedszkola chwalona, wyróżniana. Dobre oceny, wzorowe zachowanie. Każde świadectwo od 4 klasy posiadało piękny biało-czerwony pasek. Konkursy, szkolne akademie. Przykład dla innych. Od zawsze. To dla nas naprawdę przykra sytuacja”. Amelka miała w głowie tylko jedno pytanie: Dlaczego jednak, skoro wszyscy ją tak kochali, nie próbowali jej pomóc? Za oknem robi się coraz ciemniej, a mgła pokrywa całą ziemię. Chmury nie wyglądają już przyjaźnie. Niebo wygląda groźnie, jakby chciało zwiastować burzę. Amelia siedzi przy otwartym oknie, a jej włosy rozwiewa wiatr. Na parapet lecą krople. To deszcz? Czy łzy? Ociera oczy i patrzy w górę. To i deszcz i łzy. Miała rację, zbliża się burza i to nie tylko za oknem- w jej sercu również. Od kilku godzin panował spokój. Dziewczyna żyła jak w amoku. Ale rany są zbyt młode, nie zagoją się tak szybko. Wszystko przypomina jej o przyjaciółce. Wspólne zdjęcia na ścianie, pluszak, którego od niej dostała. Pożyczone
ubrania, kwiatek, którego szczep razem ukradły ze szkoły. Bezsilna odchodzi od parapetu i opada na łóżko. Coraz mocniej zalewa się łzami. Cała drży, a serce jej wali. Patrzy pustym wzrokiem w sufit. Tam jednak widzi rysunek, który narysowała jej Julia. Ma tego wszystkiego dość. Julii jest pełno w jej pokoju, jej życiu. Jak ma nagle żyć bez niej? Dlaczego znikła nagle, bez słowa? Ta jedna, najważniejsza dla niej osoba. W głowie same pytania. Co ma teraz zrobić? Jak się z tym pogodzić? Dlaczego zostawiła ją samą? Bez żadnego słowa? Nagle serce jej zamiera. Otwiera z przerażeniem zapłakane oczy i zrywa się z łóżka. Julia tego konkretnego dnia pożyczyła jej książkę. Kiedy wręczała ją Amelii spojrzała się znacząco i podkreśliła, że to naprawdę istotna książka. Amelia wtedy pokiwała głową, ale nie zwróciła uwagi na te słowa, bo niby dlaczego ta książka miała być taka ważna? A może coś tam zostawiła? No tak, na pewno. Musiała coś zostawić. Nie zostawiłaby przecież Amelii, swojej najlepszej przyjaciółki bez słowa. Zaczyna przeszukiwać pokój. Przegrzebuje wszystkie półki i szafki, przerzuca ubrania na podłodze, a nawet stos szkolnych podręczników. Nagle jej wzrok pada pod łóżko. Znalazła. Ulubiona książka Julii „Gwiazd naszych wina” leży spokojnie na podłodze i czeka aż Amelia ją otworzy. Dziewczyna czuje się jakby ktoś wbił w jej serce nóż. Stres skręca jej brzuch i zbiera się jej na wymioty. Cała się trzęsie. Upada na kolana. Kręci się jej w głowie, łapie jednak kartkę i zaczęła czytać: ”Jestem wdzięczna za każdą chwilę na tym świecie. Za każdy wschód i zachód słońca, spacery po lasach, dobre jedzenie, wspaniałych ludzi wokół siebie. Doceniam każdą drobną chwilę. Ale mam do świata też dużo żalu. Zawsze byłam wrażliwa i starałam się być najlepszą osobą, jaką potrafiłam być. W szkole spełniałam wymagania nauczycieli- oceny, konkursy występy. To się wiązało z wymaganiami rodziców. Lecz to im nie wystarczało. Ciągle coś było źle- niedokładnie sprzątam dom, niedobrze robię obiad, za często widuję się ze znajomymi. Byłam pomocą zarówno dla nich, jak i dla ludzi ze szkoły. Czegokolwiek potrzebujesz, pisz do Julii, przecież ona zawsze pomoże! Ale co w momencie, gdy ja chce pomocy? ”Wymyślasz”, „przesadzasz”, „Daj spokój, czego ci brakuje”? Nie wiem, czego mi brakuje i skąd biorą się moje myśli depresyjne. Jakie to ma znaczenie? Kiedy ktoś potrzebuje pomocy, prosi o nią, to po prostu pomóżcie. Nie oceniajcie tego, że się tak czuje.
***
Daje ten list Tobie Amelia, bo byłaś dla mnie największym wsparciem. Byłaś dla mnie jak siostra, jak słońce, które rozświetla życie. Nie chciałam cię zostawiać. Ale nie miałam siły. Wiem, że próbowałaś pomóc. Wiem, że robiłaś wszystko, co mogłaś. Ale ja już nie miałam
siły. Nie chciałam walczyć dla siebie, bo po co? I dlaczego miałabym walczyć dla kogoś, skoro tak naprawdę bardziej jestem problemem dla wszystkich, niż powodem do radości. Przepraszam”. Amelia wybucha płaczem. Cała zalewa się strumieniami łez. Krzyczy z rozpaczy tak głośno, że nawet burza za oknem nie zagłuszy jej bólu.
Wyjście z domu było dla dziewczyny trudne, ale wiedziała, że to ostatnie pożegnanie z przyjaciółką. Pogoda dobrze opisuje nastrój wiszący w powietrzu. Leje deszcz i wieje mocny wiatr. Wiedziała, że przed nią ciężkie zadanie. Ma powiedzieć te ostatnie kilka słów o Julii. Nadszedł ten moment, wiedziała, że już nie może się wycofać. Przełknęła ślinę i stanęła naprzeciwko tłumu zebranego na pogrzebie. -Nie wiem, od czego mam zacząć. Ci z was, którzy znali Julkę, wiedzą, jak wspaniałą osobą była. Zawsze pomocna i uśmiechnięta. Każdy z was, gdy potrzebował wsparcia, czy pomocy w czymś śmiało do niej pisał i zagadywał. Nigdy nie odmawiała.- Kilka osób nerwowo wierciło się na swoim miejscu, ona jednak nie przerywała.- Była zbyt dobra. Zbyt wrażliwa. Wiele razy widziałam, jak boli ją to, że ludzie kochają ją, ale tylko, kiedy czegoś chcą. Tylko wtedy poświęcali jej jakąkolwiek uwagę.- obrzuciła wzrokiem cały tłum i niby przypadkiem, chwilę dłużej zawiesiła wzrok na rodzicach Julii. W oczach Amelii pojawiły się łzy- Mówiłam, że coś jest nie tak! Pytałam wiele razy, ale zawsze szybko ucinała temat... Rozejrzała się po tłumie ludzi. W jej oczach tuż za szklaną zasłoną łez pojawiła się złość. Głos przestał jej drżeć. -Niemożliwe, że tylko ja to widziałam! Ile razy prosiłam was o pomoc- dziewczyna cała drżała. Rozpacz, która przed chwilą ją rozpierała całkowicie znikła. Nie było już dla niej miejsca. Teraz cała żyła złością. - Wymieniałam wam: zapłakane, podkrążone oczy. Zawsze ukryte za bandażami nadgarstki. Same luźne ubrania. Nie potrafiłam do niej dotrzeć. Dlatego prosiłam o pomoc. Ale jej nie otrzymałam. Nienawidzę was. Nienawidzę wa...-Z tego szybko wypluwanego potoku słów wyrwało ją szarpnięcie za ramię i próba odciągnięcia od tłumu, który był wyraźnie zmieszany zaistniałą sytuacją.- Zostaw mnie! To wszystko, co chciałam powiedzieć. Ma gęsią skórkę i ciarki, kiedy widzi jak trumna z ciałem jej przyjaciółki znika za kolejnymi warstwami ziemi. Nie ma nawet siły płakać. Patrzy pustym wzrokiem przed siebie i obiecuje sobie, że nie pozwoli, aby ludzie o tym zapomnieli. Nie pozwoli, żeby nie wiedzieli po tym wszystkich, że powinno się być bardziej empatycznym. Nie pozwoli pogrzebać pamięci o przyjaciółce.
„Żegnaj Julia. Przepraszam, że zawiodłam, ale obiecuję, że będę o Tobie pamiętać do końca życia. Będę dbać o to, żeby ludzie zrozumieli, jak to jest czuć się tak, jak ty- beznadziejnie, samotnie, niezrozumianie. Mam nadzieję, że komuś tym pomogę. Kocham cię”.

(I)granie ze Śmiercią

Do najbardziej strzeżonego pomieszczania w całym Królestwie weszli kolejno: Głód, Zaraza, Wojna oraz Śmierć. Budzili oni wielki respekt u wszystkich aniołów i demonów. Ich wygląd był obrazem nędzy i rozpaczy. Krew ściekała z ich ubrań, a płaty odstającej skóry odsłaniały ich mroczne wnętrze.  Nieśli za sobą zapach rozkładających się ciał i palonych włosów. Każdy ich krok bacznie obserwowały zawieszone na ścianach głowy największych zbrodniarzy w historii ludzkości. Ci, którzy za życia myśleli, że mogą decydować, komu należy się życie, a komu śmierć oraz kto zasługuje na nagrodę, a kto na potępienie, teraz wodzili martwymi oczami za tymi, którym Bóg dał władzę nad ludzkim losem. Zamknięci byli w czterech ścianach, o których wiele było legend, ponieważ tylko nieliczni mogli ujrzeć jego wnętrze. W centralnym miejscu pomieszczenia stał stół pokerowy i cztery krzesła. Mówiono, że zostały one wykonane z Drzewa Samobójców. Była to roślina żyjąca na ziemi bardzo dawno temu. Czerpała ona energie do życia z ludzkiej krwi. Kwitła tylko wtedy, gdy zabłąkana dusza postawiła odebrać sobie życie na drzewie. Kwiaty te były niezwykle piękne. Ich półprzezroczyste płatki, wyglądające jakby były zrobione z kryształu, odbijały światło gwiazd, tworząc wokół drzewa iluminacje świetlne. Drzewo to tak spodobało się ogrodnikowi Edenu, że kazał wysłać zastęp aniołów, by je ściąć. Drewno pochodzące z drzewa było śnieżno-białe i niezwykle wytrzymałe. Wykonano z niego tron boski, a z pozostałych fragmentów stworzono krzesła dla Czterech Jeźdźców Apokalipsy. Kwiaty ścięto i zrobiono z nich żyrandole. Jeden z nich oświetlał stół, na którym Śmierć i jej troje przyjaciół często grało w pokera lub rzucało kośćmi. Zasiedli w kółku i rozłożyli karty. Śmierć chwyciła czerwony żeton leżący przy jej dłoni z zamiarem rzucenia go na środek stołu. Gdy trzymała go w powietrzu zamienił się on w ludzkie bijące serce. Wyglądało, jakby ktoś przed chwilą wyrwał się z czyjejś piersi. Ciągle biło, a sącząca się z niego krew splamiła stół. Powoli słabło w postępującej agonii. Kiedy położono je na stole, zupełnie ucichło. Głód wyjął ze swojego poszarpanego, brudnego płaszcze dwie szklane kulki, z których momentalnie pociekły łzy. Gdy toczyły się po blacie, wydawały się takie piękne i niewinne w porównaniu do martwego organu na środku. Kiedy się zatrzymały, przeniknęła je czerń, tak ciemna i głęboka, że nawet w obserwujących widowisko martwych głowach wzbudzała za każdym razem strach. Żyrandol zamigotał, dając sędziom znak, że mogą rozpocząć. Wojna odwróciła trzy karty leżące na środku blatu. Ich rewersy przedstawiały kolejno: koronę, będącą znakiem władzy, pistolet symbolizujący morderstwo i czerwoną wstążkę – znak cierpienia i przelewu krwi. Takie ułożenie kart było niezwykle rzadkie, bowiem najrzadziej widywano je w talii. Sędziowie spojrzeli na siebie nawzajem, oczekując u któregokolwiek z nich jakiejś reakcji na to niebywałe zdarzenie. Nagle światło w pomieszczeniu pociemniało, by następnie zmienić swój kolor na czerwony. Zewsząd zaczęły dochodzić krzyki dzieci i płacz wymieszany z błaganiem o litość. Wszyscy spojrzeli na Śmierć, oczekując jej decyzji, jednak ona czarnymi ślepiami dalej patrzyła na serce na stole. Głowy na ścianach zaczęły szeptać każda w swoim języku, przez to powstał szmer niemożliwy do zagłuszenia. Z ich oczodołów pociekły łzy. Krzesła zaczęły wydawać dźwięki szybko bijącego serca, a sufit pokrył się śladami dłoni, jakby namalowanymi węglem. Śmierć dalej siedziała bez ruchu. Ogień w kominku przebrał na sile, a spomiędzy szeptów dało się słyszeć strzały z pistoletów i karabinów. Światło ciemniało a serce zdawało się być pochłaniane przez mrok. Zaraza spojrzała na swoich przyjaciół, a następnie na szepczące ciągle głowy. Taki bieg wydarzeń miał miejsce tylko kilkanaście razy w historii. Śmierć wstała wreszcie ze swojego siedziska tak nagle, że krzesło przewróciło się do tyłu.

-Dosyć!- chwyciła serce, a wszystkie głowy ucichły. -Widziałam już wystarczająco. Ty, co z prochu postałeś i w proch się obróciłeś. Ty, który żyłeś, ale na życie nie zasługiwałeś. Twoja dalsza droga jest pełna ciemności, bólu i cierpienia, jeszcze gorszego niż to, które sam zsyłałeś na innych.

Serce powoli zaczęło zamieniać się w popiół, który upadał i znikał. Oczy zaczęły toczyć się po stole i roztłukły się, opadłszy na podłogę. Głód zgniótł je stopą, a okruchy idąc w ślady prochu, przeniknęły podłogę. Wojna sprawnym ruchem wzięła karty, wrzucając je do płomienia. Ogień wzmocnił się, a pomieszczenie przeszedł przeraźliwy śmiech. Zaraza po raz drugi spojrzała na płaczące wcześniej głowy. Dostrzegła sączącą się z ich oczodołów smołę. Wszyscy unieśli oczy ku górze. Sufit z powrotem stał się biały, a żyrandol znów rozbłysnął światłem. Śmierć błyskawicznie odwróciła się i wybiegła z pomieszczenia na korytarz. Dwoje Serafinów pilnujących wejścia było wielce zdziwionych jej zachowaniem. Dostrzegła zakapturzoną osobę stojącą naprzeciw drzwi. Podbiegła do niej i chwyciła za ubrania.

-Co ty sobie wyobrażasz?! Jesteś stróżem! Masz chronić ludzi!

We framudze drzwi stanęli Głód, Zaraza i Wojna, chcąc znać dalszy ciąg wydarzeń. Postać zdjęła kaptur ze swojej głowy, ukazując Śmierci znajome oblicze. Było ono jeszcze straszniejsze i bardziej mroczne niż wszyscy Jeźdźcy razem wzięci. Na ich twarzach, które zazwyczaj pozbawione były emocji, pojawiło się zmieszanie, przerażenie i strach.

-Dawno się nie widzieliśmy przyjaciółko. – postać spojrzała płonącymi oczami na Śmierć.

-Otchłań? To niemożliwe…

Ciszę pełną przerażenia i pytań bez odpowiedzi przerwał dźwięk krwi sączącej się na podłogę w korytarzu. Strażnicy ruszyli szybko w stronę Śmierci, która osunęła się na podłogę.

-”Sprawiedliwość zawsze zwycięży.” Sama mi to ciągle powtarzałaś. Byłaś taką optymistką. Chciałaś uratować wszystkich, a teraz nawet sama nie możesz sobie pomóc. Jesteś taka żałosna.

Nogi Zarazy ugięły się, przez co upadła na kolana i zaczęła szlochać. Wojna i Głód spojrzeli na siebie zdumieni posiadaniem przez nią zdolności do odczuwania emocji zarezerwowanych na ludzi. Głód podbiegł do Śmierci, licząc na to, że zdoła usłyszeć jeszcze jej ostatnie słowa. Zanim zdążył to zrobić, Otchłań zaczęła wrzeszczeć z bólu, chwytając się za miejsce, gdzie być może kiedyś było serce. Śmierć zaczęła powoli podnosić się zaciskają swoją dłoń w pieść powodując przy tym coraz większy ból Otchłani.

-Ciągle powtarzasz jacy ludzie są bezmyślni i próżni, ale wcale się od nich nie różnisz. Myślałaś, że możesz zabić Śmierć?- zapytała z pogardą.

Otchłań wiła się w konwulsjach na zimnej kamiennej podłodze. Śmierć patrzyła na nią z zażenowaniem, a złość powodowała płomienie wyłaniające się spomiędzy jej palców.

-Zabierzcie ją!

Śmierć krzyknęła w stronę Serafinów, wydając rozkaz ręką. Podnieśli Otchłań, która z bólu ledwo pozostawała przytomna.

-To nie koniec! To dopiero początek!

Jeźdźcy usłyszeli oddalający się głos. Stali dłuższą chwilę w ciszy pełnej grozy. Śmierć odwróciła się w stronę drzwi. Gdy miała powiedzieć swoim przyjaciołom, co mają zrobić teraz, głowy na ścianach zaczęły się śmiać. Zbiór mnóstwa głosów wydawał się mieć w sobie niespotykaną wcześniej głębię. Były równe, jakby dyrygowane przez kogoś. Nagle dało się słyszeć pstryknięcie palcami i zapanowała ciemność a żadna z głów nie ważyła się teraz odezwać. Chłód przeszedł cały korytarz a Jeźdźcy zaczęli histerycznie rozglądać się w ciemnościach. Nagle dało się słyszeć szorstki głos dochodzący zewsząd:

-Kości zostały rzucone…